Hz. Âdem’in yaratılışından itibâren insanlık târihine yayılan diriliş çağrısı, tüm peygamberlerin dilinde ortak bir nidâ hâlinde yankılanır: “Rabbimiz! Biz nefsimize zulmettik.”

Bu söz, sâdece geçmişin pişmanlığı değil; aynı zamanda geleceğin kurtuluş umûdudur. İstiğfâr, kuru bir söz değil; bir tavır, bir duruş, bir idraktir. Gafletin ardından uyanmaktır. Şımarıklığın peşinden gelen tevâzudur. Güç ve servetin sarhoşluğunu dağıtan, insanı hakîkate geri çağıran bir rahmet tokadıdır.

Bugün, insanın zaafları modernleşmiş, arzuları dijitalleşmiş, günahları normalize olmuştur. Fakat nefis, yine aynı nefistir. Dün olduğu gibi bugün de korkar, unutur, sızlanır, nankörlük eder, arzularına tutsak olur. Nefsin tüm çağlardaki ortak zaafı, hâlâ insanoğlunun en büyük tehlikesidir.

Tam da bu noktada, istiğfâr insanın yeniden insan olma imkânıdır. Kirlenen kalbin, kararan vicdânın, aldanan aklın yegâne ilacıdır. Kulun Rabbi karşısında eğilişi, kibir duvarlarını yıktığı andır. İstiğfâr bir arınmadır; yalnızca günâhın izini değil, gafletin tortusunu da silip süpürür.