Ümmetim, Mübârek Bir Ümmettir

Hadîs-i Nebevî'de, “Ümmetim mübârek bir ümmettir. Başlangıcı mı hayırlı, sonu mu hayırlı belli değildir.” buyrulmaktadır. O büyükleri bulamıyoruz; “Nerede Bâyezid-i Bistâmî, nerede Ma'ruf-u Kerhî, nerede Ebul Hasen-i Harakânî, nerede İmâm-ı Rabbânî, nerede Muhammed Masum?” deyip durmayınız. O günkü yağan yağmur, o günün toprağına hayat veriyordu, bugünkü yağan yağmur da, bugünün toprağına hayat vermektedir. Efendimiz (sav)'in iki sevgilisi vardı: Birisi Allah (cc), ikincisi de ümmetidir. Doğduğu zaman “Ümmetî, Ümmetî” diye şehadet parmağını kaldırıyor; hayâtında ümmetim diyor, irtihalinde Cebrail (as)'a: “Ey Cibril! Ben âhirete göçüyorum ama benim ümmetimi kim irşâd edecek.” diye yine ümmetini düşünüyor. Sonra şefâati hususunda, “Şefâatim ümmetimin günahkârları üzerine olacaktır.” buyuruyor. 

“Bütün ümmetim cennete girecektir ancak ayak diretenler müstesna.” Bu ihtârı gözleri önüne almayanlardan, Fahr-i Kâinât'ın sözüne dikkat etmeyenlerden olmaktan çekiniyoruz.